Maar soms niet helemaal zoals gehoopt. Afgelopen weekend opnieuw een vlucht vanuit Arlon. Voor de 3e keer. Een vreemd verloop. Bij veel liefhebbers gaten tussen de aankomsten. Door de pittige Noordoostenwind werd min of meer een slagveld gecreëerd. Gevolg, gewonde duiven en toppers die nog steeds onderweg zijn. Van dit laatste blijf ik dit jaar min of meer verschoond. Ook deze week alles retour. Wel heb ik mijn vliegploeg uitgedund. Een paar presteren niet zoals ik had verwacht. Ze hebben tijd genoeg gehad om dit wel te doen. Blijkbaar hebben zij niet de kwaliteit om snel naar huis te komen. Opnieuw was het de 126 die als eerste aan tikte. Goed voor de 2e plek ditmaal. Deze dame blijkt getalenteerd te zijn. Daarna was het wachten geblazen. Dit terwijl normaal gesproken de duiven elkaar in snel tempo opvolgden. Nu dus niet. Pas na 26 minuten nummer 2. Waar dit aan lag??. Joost mag het weten.
Vertrouwen.
2 Weken terug, op donderdag, de duiven voor het eerst ingezet op de fond. Bij het halen hoorde ik de verluchting van de aanhanger. Vreemd, want normaal gesproken horen wij die niet. Dit zorgt dan meteen voor vraagtekens. Een dag later een andere aanhanger, die wij op vrijdag altijd hebben, maar geen verluchtingsgeluid. Bij navraag bleek deze niet aan te staan!!!!!. Onze duiven waren tot nu toe altijd vervoerd in een aanhanger waarvan de verluchting uit stond. De rest van ons rayon zit in een trailer met goede verluchting, die van ons in een aanhanger Holocaust. Hoezo competitie vervalsing. Hierdoor is het vertrouwen in het vervoer meteen als sneeuw voor de zon verdwenen. Wat een geluk dat we dit niet pas met de jonge duiven ontdekt hebben. Dit was, net als in 2018, een ramp geworden. Toen ook was de verluchting niet in orde. Op ons verzoek werd de verluchting door de chauffeur wel meteen ingeschakeld. Maar dat dit niet een automatisme is kan eigenlijk niet.
Jonge duiven.
Die beginnen nu goed te trainen. Afgelopen weekend voor de 2e keer een orale paratyfusenting gegeven. Hadden ze zo te zien geen last van. Zodra ze snel het hok uit gaan begin ik te lappen. De 2e ronde bewaar ik voor de natour. Het risico, met name door wat ons dit jaar qua vervoer overkomen is, wordt mij te groot. Op 1 paard wedden heb ik uit het hoofd gezet. Daarnaast is het natourprogramma prima. Duiven hebben 2 vluchten van bijna 300 kilometer. Dit lappen doe ik slechts een paar keer. En in grote stappen. Niet alles in 1 keer los. In 3 groepjes ga ik ze lossen. Dit doe ik al jaren op deze wijzen. In de meeste gevallen duurt het nogal lang voordat alles thuis is. Lappen op 3 kilometer is voor mij hetzelfde als bij huis laten vliegen. Verspilde moeite. Overigens lopen de meningen hierover wel uiteen. Maar in mijn optiek hebben duiven met verstand minder moeite om thuis te komen dan kladvliegers die der maar achteraan vliegen. Als ik kan starten met 15 van de 20 ben ik tevreden. Maar met de ervaring van jaren denk ik dat het mee gaat vallen.
Inkorven.
Vanavond inzetten voor Sens. Hopen dat de vlucht beter verloopt dan afgelopen jaar toen sprake was van een ramp. DE vooruitzichten zijn nu beter in ieder geval. Ik heb 6 vrouwen die de eer hoog moeten houden. Zij hebben de voerbak de hele dag vol staan met vooral vetrijke zaden. De Overige duivinnen, voor de vitesse, mogen ook de hele dag smullen. Trainen doen zij niet meer. Slechte ervaring heb ik hier niet mee. Morgen gaan 7 of 8 stuks mee naar Weert. Daarna zal de groep waarschijnlijk nog meer uitdunnen. Opvallend dat mijn beste jonge duif van 2021, dit jaar niets en dan ook helemaal niets presteert. De hele week mocht zij in het kweekhok zitten. Volle bak eten en vrijdag zo, zonder training, de mand in. Dit deed ik afgelopen weekend ook. De duivin in kwestie was de hele week niet buiten geweest maar wist toch op de uitslag te komen. Tja, waar is urenlang trainen dan goed voor vraag ik mij af.
