Feest? Mmmm. De laatste tijd wordt de motivatie om door te gaan in de duivensport steeds minder. Het neemt veel tijd in beslag. Tijd die bij mij nog steeds niet op voorraad staat. De drive om te presteren wordt steeds minder. De kloof tussen liefhebbers die plenty tijd hebben en die die nog werkzaam zijn in het arbeidsproces wordt steeds groter. En goed, presteren is in feite nog steeds de drijfveer om duivensport te beoefenen. Duiven houden om ze te hebben is voor mij geen optie. Dan heb ik liever kleurkanaries. Op voorhand weet je nu dus al dat de thuiszitters, liefhebbers die in combinatie vliegen of een gepensioneerde verzorger in dienst hebben, voordeel hebben. Dat het bij mij in het begin minder gaat is dus niet anders en daar heb ik geen moeite mee. Als het straks over een paar weken maar lukt.
Niet goed.
Als de voortekenen niet bedriegen dan wordt het komend weekend een echte offday. DE keren dat de duiven zijn gelapt verliepen alles behalve voorspoedig. Soms duurde het uren voordat alles weer binnen was. Zelfs mijn 126, beste duif in 2022, deed een halve dag over een lap vanuit Ommen. Het zegt niets maar voor het gemoed niet best. Een ander probleem lijkt mij het hok van de duivinnen. Mijn gevoelige neus neemt bij binnenkomst een lucht waar die mij niet aan staat. Vreemd, want afgelopen jaar was dit niet zo. Je blijft dus aan het prutsen om het goed te krijgen. Zelfs met de klep open voelt het benauwd. Alle andere afdelingen in het hok hebben dit euvel niet. Meest van de tijd zitten de duivinnen bij mij buiten in de ren voor het hok. Daar ruikt het niet. Overigens hebben veel liefhebbers duivinnen overdag in de ren zitten. Soms zelfs dag en nacht. En die presteren ook prima. Alles bij elkaar zorgt dit bepaald niet voor een feeststemming aan de Boonackers. De training van de dames is overigens wel goed. Daar ligt het niet aan.
Jonge duiven.
Die zijn afgelopen week geënt tegen paramyxo en rota. Daar kun je niet snel genoeg mee zijn. Van diverse kanten hoor ik positieve zaken met deze enting. DE duiven krijgen minder of geen last van de jonge duiven ziekte. En dat alleen is al iets waard. Een enting van paramyxo alleen lijkt niet meer voldoende. Nu moeten ze nog naar buiten. Eerst moet ik ze op regel hebben. Dit wil zeggen dat ze moeten luisteren. DE teugels worden nu dus iets strakker aangetrokken en de snackbar wordt voor korte tijd gesloten en maakt plaats voor een biologische eettent met slechts gezonde voeding. Pas als ze luisteren gaan ze naar buiten. In de bouw heb ik geen tijd voor duiven die alle dagen op daken rondslenteren. Niet goed voor de duiven en al helemaal niet voor mij.
