Dinsdag, 24 juli 2018.
Een ramp.
Ik kan helaas niets anders melden. Nog nooit in mijn hele leven heb ik een vlucht mee gemaakt die zo slecht verlopen is als de overture van het jongeduivenseizoen 2018. Een drama van de bovenste plank. Wat is hiervan de oorzaak? Volgens kenners ligt het aan de kwaliteit van de duiven. Dit hoorde ik in de wandelgangen. Onzin, grote onzin. Het is al jaren bekend dat het vervoer naar de losplaatsen te wensen over laat. Echter gaat men hieraan ook al jaren voorbij vanwege technische gegevens waaruit moet blijken dat alles naar behoren functioneert. Dit is theorie maar de praktijk, daar werden wij afgelopen zaterdag dus mee geconfronteerd. Exacte cijfers weet ik niet maar persoonlijk denk ik dat zeker meer dan de helft van de 3500 duiven niet terug op het hok is. En dan zit ik aan de lage kant. Bestuursleden zullen gaan roepen dat er ook liefhebbers zijn die bijna alles terug hebbe. Deze liefhebbers zijn in onze regio echter op 1 hand te tellen. Kenners zullen roepen, dan is dit de troep die weg is. Het kaf van het koren gescheiden zeg maar. Dat we dan van een mislukte oogst kunnen spreken, is zeker. Veel meer kaf dan koren. In de praktijk. De waarheid ligt iets genuanceerder. Ik heb het afdelingsbetsuur enkele vragen voorgelegd. Mijn bedoeling is om binnenkort een redactionele bijdrage in het Spoor te zetten over de verliezen van afgelopen weekend. Dit heb ik kenbaar gemaakt bij het bestuur. Op de vragen had ik gisteravond al antwoord. De vragen van mij en het antwoord van de afdeling zullen in het stuk geplaatst worden. Wat echter van nog groter belang is zijn de resultaten van onderzoek bij duiven die het hok niet terug konden vinden. Het kaf zeg maar. Een bevriend liefhebber haalde 1 van zijn verdwaalde duiven die in de buurt van Arnhem onderdak gezocht had. Naast deze duif liet hij thuiskomers controleren op zaken die niet in postduif thuis horen. Het resultaat was verbluffend. Het onderzoek vond plaats door een gespecialiseerd dierenarts. Eentje die het vertrouwen heeft van veel landelijke toppers. De thuiskomsres, daar was niets mis mee. Het kaf, daar was ook niets mee aan de hand. Tot het moment dat in deze vogel iets verder gegraven werd. In beeld kwamen cellen die afwijkend waren. Deze afwijking was ontstaan, u raadt het misschien al, door zuurstof gebrek!!!!!. Door deze celafbraak was de beschadiging van dien aard dat thuiskomen voor deze duif geen optie meer was. En zo zitten dus op dit moment duizenden duiven ergens die niet weten waar ze zijn en als geen hulp geboden wordt, een langzame dood zullen sterven. En is dit wat wij graag willen??. Nee, laat ik daar duidelijk in zijn. Kunnen wij dit grotendeels voorkomen??. Ja, daar ben ik ook duidelijk in. Maar zo lang als met een schuin oog naar de exploitatie rekening gekeken wordt zullen wij telkens weer met dit probleen geconfronteerd worden. Het is een schande, een grote schande. Op voorhand weet ik dat bovenstaand door personen die zich aangesproken voelen regelrecht naar de prullenbak verwezen wordt. Maar dan ben ik in ieder geval mij ei kwijt en heb ik mijn best gedaan om in de toekomst eventueel zulkse dramas te voorkomen.
Op eigen hok.
Zie boven. In feite mag ik nog eens niet klagen. Ik ben op dit moment nog 26 van de 47 kwijt. Beter is om te zeggen, dat nog 26 onderweg zijn. Dat klinkt voor buitenstaanders iets beter. Dan kunnen ze nog terug komen. Maar dat begrijpt u wel natuurlijk. De eerste aankomsten leken hoopvol maar na een klein kwartier werd al snel duidelijk dat deze vlucht zou eindigen als een die we niet snel meer zullen vergeten. In sommige verenigingen een concoursduur van meer dan 8 uren!!!!!!. En dan is pas een kwart van de duiven terug. Man oh man, als ik dit schrijf word ik opnieuw beroerd van alles. Ik stop dan ook maar.
