Het wil maar niet vlotten met het weer. Voor mijn collega’s op het werk is het prachtig. Voor mij als duivenmelker minder mooi. De vooruitzichten waren in het begin van de week niet zo slecht maar gaandeweg de week werd duidelijk dat een Lossing in Arlon op zaterdag wel eens een ding kon gaan worden. En dit kwam ook nog eens uit. Op zondag concoursen. Onder prima weersomstandigheden werden de duiven mooi op tijd gelost. Afgaande op de voorafgaande vlucht, waar ik met de eerste begon, waren de verwachtingen wel goed. Dit werd ook bewaarheid door op verenigingsniveau maar liefst 7 duiven binnen de eerste 10 te pakken met de eerste 3 allemaal op het podium. Daarnaast een medeclubgenoot 2 Hiddingduiven op kop waardoor het Hiddingaandeel bestond uit 9 duiven in de top 10!!!. Na goed een half uur 12 van de 20 binnen. Het liep lekker door. Toen begon het lange wachten. DE hele middag nog slechts 1 duif mogen verwelkomen. Bij klokafslaan nog steeds 7 in de min. En dan weet je het wel. “Die komen nog wel” aldus liefhebbers in de club. Bij thuiskomst van het lokaal zaten inderdaad 2 te wachten. Wat zagen deze duiven er uit. Die hadden echt iets mee gemaakt. Aan de staat van deze duiven wist ik genoeg. De overige 5 zijn tot nu toe nog steeds “onderweg”. En niet de minste. Kijk, slecht pakken en dan duiven verliezen is in feite logisch. Maar goed pakken en vervolgens een kwart van de jongen verspelen gaat er bij mij niet in. Naar de reden blijft het gissen. De oorzaak ligt misschien in het feit dat de rest in de club de duiven al eens eerder 3 nachten in de mand had gehad. Die hadden meer ervaring en hiervan waren de meesten ook thuis. Overigens werden op andere plaatsen ook wel duiven verspeeld hoorde ik. Die hadden afgelopen week ook 3 nachten mand gehad. Tja, wat moet je hier mee. Feit is dat ze weg zijn en dat de soep wel steeds dunner wordt. De verliezen blijven maar door gaan.
Vieze poten.
De eerste duif kwam uit de goede hoek. Lande op de ren maar bleef stokstijf zitten. DE poten zaten echt vol met poep. Het wachten duurde lang voordat er beweging kwam. Gelukkig melde nummer 2 zich ook die wel snel naar binnen ging en dus de eerste prijs pakte. Opvallend dat nummer 3 de nestmaat van nummer 1 was. Vader een zoon van Icarus (Falco Ebben), moeder een dochter van de 30-euroduif maal de Belg 96. Ze blijven het wat dat betreft goed doen. Ook een clubgenoot stuurde een foto van duivenpootjes. Ook hier veel poep. Niet normaal.
Verhuizen.
Ik hoor en lees in de wandelgangen dat sommige liefhebbers van club veranderen om zo een betere plek in de container te krijgen. Deze plekken worden zo langzamerhand steeds meer punt van discussie. Duiven die voorin de container zitten hebben een grotere kans om niet thuis te komen, vanwege minder zuurstof, dan die achterin zitten. Ervaringsdeskundigen komen steeds meer tot de conclusie dat het aantal duiven in de containers, met name jonge duiven, in het begin van het seizoen naar beneden moet. Meer zuurstof zorgt voor meer duiven die thuis komen. Dit laatste zal nog wel wat voeten in aarde hebben. Minder duiven betekent minder inkomsten. Dan maar meer betalen per duif is mijn mening. Het welzijn moet hoe dan ook altijd boven aan staan. Aan dit laatste heb ik wel eens twijfel.
