De kweek verloopt voorspoedig. Hier en daar een ei niet uit gekomen maar inmiddels een behoorlijk aantal al een ring om gedaan. Het jonge grut groeit als kool. Ik kijk hier graag naar. De bodem van de voerton komt wel iedere keer snel in zicht. Dit is dan weer minder. Gelukkig voor mij kan ik snel voer halen voor een aantrekkelijke prijs in Duitsland. Daar is de BTW nog 7 procent i.p.v. 21 in Nederland. Het zal niet lang meer duren en dan gaan de duivinnen gescheiden worden van hun partner. De vrouwtjes moeten nu nodig naar buiten. Dit kan gelukkig maar nogmaals, voor een werkende liefhebber is het al allemaal krap aan. Gelukkig kan ik vroeg naar huis en kan het spel binnenkort beginnen. Maar voor liefhebbers die van 8 tot 5 moeten werken is het een ander verhaal. Jammer dat hier aan voorbij wordt gegaan. Zonder hulp wordt het krap allemaal. Voor de rest gaat alles zijn gangetje.
Orleans.
Ik lees toch regelmatig dat liefhebbers met weemoed terug denken aan de jonge duivenvlucht vanuit het Franse Orleans. Meest zijn dit liefhebbers die in de voorhand wonen en dus bijna 200 kilometer minder hebben dan wij in het Noorden. Ik heb nog 2 uitslagen liggen, 1993 en 1999. Vooral die van 1993 was een echte kuitenbijter. Liefhebbers in het Zuiden zaten met de klokken in het lokaal terwijl bij ons maar een klein deel thuis was. Zondag doorklokken en pas rond de middag kon het concours gesloten worden. Dan was nog 75 procent onderweg. Zo zie je maar dat iedere liefhebber voor eigen parochie preekt en niet in het belang van alle liefhebbers. Typisch iets voor duivensport.
